Na co dzień Miley (Miley Cyrus) jest nastolatką jakich miliony. Chodzi do szkoły, na lekcjach wf-u raz na jakiś czas obrywa piłką do siatkówki, kibicuje szkolnej drużynie i nie ma dla niej niczego ważniejszego od czasu spędzonego na pogawędkach z najbliższą przyjaciółką, Lilly. Przynajmniej do pewnego momentu. Poza murami szkoły przeistacza się jednak w robiącą furorę młodziutką gwiazdę estrady o pseudonimie Hannah Montana. Jej alter ego jest wielką tajemnicą Miley, jej rodziny, menedżerki i Lilly.
Trzeba przyznać, że mimo młodego wieku i wynikającego z niego stosunkowo krótkiego stażu w branży rozrywkowej Miley-Hannah jest już mocno zepsuta, rozkapryszona i próżna. Jej ojciec, Robbie, zaniepokojony negatywnym wpływem, jaki najwyraźniej ma na córkę sława, postanawia podstępem wywieść ją w rodzinne strony [do Tennessee] i poddać intensywnej kuracji anty-hannowej. Farma prowadzona przez Ruby [babcię Miley] jest ostatnim miejscem, które pasuje do wiodącej iście kalifornijski styl życia Miley. Tak się przynajmniej wydaje na pierwszy [i drugi] rzut oka…
„Hannah” to kolejny po „High School Musical” cieszący się niesamowicie liczną rzeszą fanów serial młodzieżowy [wylansowany przez Disney Channel] z powodzeniem przeniesiony na duży ekran. Fabuła nie jest najbardziej wciągająca dla dorosłego widza a rozterki, jakie przeżywa główna bohaterka, nie zrobią na nim zbyt dużego wrażenia. Ale przecież to nie on jest adresatem filmu, który powstał głównie z myślą o młodych kinomankach w przedziale wiekowym 6-14, w porywach do 16-17 lat. A jak wiadomo, kiedy jest się takim młodym człowiekiem, przeważnie nie ma się poważniejszych zmartwień. Do takich widzów film przemówi bez dwóch zdań. Mimo że nie ma zbyt wiele do powiedzenia. Albo może właśnie dlatego.
Żeby uczynić zadość tradycji [jak na familijny film Disneya przystało] mimo że wątek miłosny odgrywa w „Hannie” dosyć istotną rolę, pocałunek co prawda jest [cały jeden!], ale… zasłonięty. Nawet w starych czarno-białych filmach wyglądało to ciekawiej!
A propos. Jeśli zaliczyć „Hannę” w poczet kategorii „kino familijne” [co jest, jak najbardziej uzasadnione], nie jest to ani najgorszy ani najlepszy nosiciel owej etykietki. Nie najgorszy, ponieważ dorosły widz nie wymęczy się na nim aż tak bardzo, jak to czasami bywało i nie będzie spoglądał na zegarek aż tak często jak mogło mu się to już zdarzać w przeszłości. Nie najlepszy, jako że „Shreki”, „Nema”, „Madagaskary” czy inne „Epoki lodowcowe” [a żeby nie wymieniać w tym miejscu samych filmów animowanych, dodam też „Zakręcone piątki”] pokazały, że twórcy potrafią wyprodukować również filmy do oglądania całymi rodzinami, na których duzi bawią się równie dobrze, co mali widzowie.
Jaki jest film „Hanna”? Chwilami nieco przesłodzony. Obfitujący w slapstickowe gagi, z których niektóre wypadły nawet całkiem zabawnie. I całkowicie przewidywalny.
Fani serialu i samej Miley Cyrus będą zachwyceni. I nie zwrócą najmniejszej uwagi na ewentualne braki czy słabe strony tej produkcji filmowej. Takie, jak chociażby fakt, że trudno byłoby o bardziej puste i pozbawione treści dwie godziny taśmy filmowej.
Niesamowite, że ktoś taki jak Cyrus - sprawiająca wrażenie zwyczajnej, nie wyróżniającej się z tłumu dziewczyny z sąsiedztwa - potrafi w mgnieniu oka przeistoczyć się w tak charyzmatyczną postać jak Hannah. Z drugiej strony szkoda, że młoda aktorka nie postanowiła skoncentrować się na tej stronie osobowości swojej bohaterki, i że w pewnych scenach za wszelką cenę i w wyjątkowo niezdarny sposób starała się wypaść komicznie.
Mocną stroną obrazu są rytmiczne i niesamowicie energetyzujące utwory muzyczne, które poza tym, że łatwo wpadają w ucho i są bardzo melodyjne, co jakiś czas ułatwiają starszym widzom wybudzanie się z letargu, w który niektórym z nich może się zapadać.
Nieszkodliwa, lekka, miła i przyjemna rozrywka dla młodych widzów. Jeśli ci bardziej wyrośnięci przed wybraniem się do kina na „Hannę” powtórzą to sobie niczym mantrę, dajmy na to, dziesięć razy, kto wie, może i oni wyjdą z seansu rozerwani.
